- نویسنده : caspianadmin
- 22 آوریل 2024
- کد خبر 12268
- 427 بازدید
- بدون نظر
- ایمیل
- پرینت
سایز متن /
بررسیهای این مرکز همچنین نشان میدهد سیاستگذاری در حوزه توسعه گردشگری داخلی دسترسپذیر در دهههای اخیر ناموفق بوده است و گردشگری بهعنوان محصولی باکیفیت و در دسترس برای عموم جامعه نیست، حتی افزایش تعداد سفرهای داخلی با تقویت الگوی گردشگری بدون برنامه، وابسته به خودروی شخصی و مبتنیبر اقامت در خانه اقوام و دوستان موجب نشده است تا کارکردهای مورد انتظار از گردشگری داخلی برای خانوارهای ایرانی فراهم شود.
مرکز پژوهشهای مجلس با بررسی وضعیت آمار و ارقام شاخصهای کمی و کیفی گردشگری داخلی به این نتیجه رسیده است، در امکان بهرهمندی از مزایای گردشگری در بین دهکهای متوسط و پایین و افراد معلول و سالمند جامعه مساله جدی وجود دارد. بین سالهای ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ از نظر کمیت (به جز ایام محدودیتهای بیماری کرونا) گردشگری داخلی در ایران رو به افزایش بوده است. با وجود این، اما آمارها نشان از کوچک شدن سهم سفر و تفریح از سبد هزینه خانوادههای ایرانی دارد.کمیت سفرها به دلیل عواملی چون تکرار سفر خانوارهای برخوردار یا افزایش سفرهای اجباری بوده و این امر موجب توسعه کیفی این حوزه نشده است.
یکی از موارد قابلتوجه توزیع نامتوازن مکانی و زمانی سفرهای داخلی در سراسر کشور است، به طوری که بیش از ۵۰درصد سفرها در محدوده کمتر از ۲۰درصد استانهای کشور و عمدتا در ایام نوروز و چندتعطیلی متراکم مناسبتی صورت میگیرد. علاوهبر آن عمدتا این سفرها با خودروی شخصی (۷۷درصد) و مبتنی بر اقامت در خانه آشنایان و بستگان (۷۶درصد) است.
دفتر مطالعات آموزش و فرهنگ مرکز پژوهشهای مجلس براساس پژوهشی که انجام داده، اعلام کرده است: گردشگری داخلی ایران با تصمیمات خانوارها برای صرفهجویی در هزینههای اولیه سفر روبهرو شده و مسائل اقتصادی گرایش گردشگران داخلی به سفرهای غیربرنامهریزی و مبتنی بر ماشین شخصی را نیز افزایش داده و فاصله معنادار بین تعداد خانوارهای سفررفته و سفرنرفته در بخش آمارهای مرتبط با خانوارهای فاقد خودروی شخصی قابل مشاهده است. در واقع، خودروی شخصی نقش قابلتوجهی در توزیع سفر در خانوارهای ایرانی دارد و دسترسپذیری به خودروی شخصی تعیینکننده برای دسترسی به گردشگری داخلی است.
بررسی نسبت هزینههای تفریح و سرگرمی به هزینه کل در سبد مصرفی خانوارهای شهری نیز نشان میدهد در سالهای گذشته هزینههای تفریح و سرگرمی با کاهش قابلتوجهی روبهرو بوده، به طوری که سهم هزینههای مربوط به تفریح و سفر از ۷۱/۰درصد سال ۱۳۹۰ به ۳۸/۰درصد در سال ۱۴۰۰ رسیده است. این امر سبب شده سهمهای هزینه اقامت، حملونقل، خرید سوغاتی و هزینه تور و گشت در برنامههای سفر خانوار ایرانی کاهش یابد که نمایی از کاهش کیفیت گردشگری داخلی است.
فقدان آمار و ارقام مستند درباره وضعیت بهرهمندی معلولان و سالمندان از مزایای گردشگری موجب شده است تا امکان بررسی دقیق این حوزه فراهم نشود. هرچند شواهد عینی نشان از دسترسپذیری پایین این گروه به سفر دارد و فقدان سیاستهای حمایتی برای بهرهمندی از سفر برنامهریزیشده برای این قشر مشهود است. این شرایط درصورتی رخ داده است که جمعیت سالمندان و معلولان کشور روند رو به رشدی را طی میکند و در سالهای گذشته از سفر باکیفیت و برنامهریزیشده محروم بودند.
یکی از راههای کاهش هزینههای سفر و برخورداری از تخفیفها، انجام سفرهای گروهی یا تور پیشنهاد شده است، درحالی که در بررسی مرکز پژوهشهای مجلس آمده است گرایش عمومی به اینگونه از سفرها روند رو به رشدی را نشان نمیدهد.
وضعیت تعداد سفرهای خانوار در استانهای مختلف نشان از فقدان سیاستگذاری مبتنی بر الگوی آمایش سرزمینی است، به شکلی که مقاصد گردشگری مکمل در مجاورت مناطق پرجمعیت تقویت نشده است تا به کاهش مسافت و افزایش فرصت دسترسی منجر شود. این موضوع را میتوان در کنار توزیع و ساماندهی تعطیلات به منظور مدیریت زمانی سفرها به عنوان ابزار سیاستی نیز مورد نظر قرار داد.
http://caspianemrooz.ir/?p=12268